Kategoria: Projekty realizowane w ramach zadań publicznych

W sali widowiskowej odbędzie się projekcja filmu „Mlodość”w ramach zadania „Senior w sztuce filmowej” . To już ostatni film , który obejrzymy z tej serii.

Fred (Michael Caine) jest emerytowanym dyrygentem i znanym kompozytorem, który wypoczywa w luksusowym kurorcie w Alpach wraz ze swoim najlepszym przyjacielem, reżyserem filmowym Mickiem (Harvey Keitel). Obaj panowie mając ponad osiemdziesiąt lat na karku, z pewnym rozczuleniem, ale i przez pryzmat swojego doświadczenia życiowego, przyglądają się rozterkom ludzi młodych. Bohaterowie snują rozważania o życiu i śmierci, młodości i starości, prywatnych sukcesach i bolesnych niepowodzeniach, a wszystko to w dobrym, wciągającym scenariuszu Sorrentino, pełnym błyskotliwych dialogów i ciekawych monologów. ( Źródło: www.filmweb.pl).

Bilety w cenie 8 zł do nabycia u Ewy Topolskiej Sowa przed projekcją filmu oraz w biurze stowarzyszenia .Kontakt Ewa Topolska-Sowa tel. 501 630 452 w godzinach od 16.00 -18.00

Powyższe zadanie jest dotowane przez Powiat Tarnogórski

Film „Babcia Gandzia” to kolejna projekcja w ramach zadania publicznego wspieranego przez Powiat Tarnogórski .

A kim jest babcia Gandzia  – to Paulette, która  od śmierci męża mieszka samotnie na przedmieściach Paryża. Cukiernię, którą dawniej prowadziła, przerobiono na japońską restaurację, a ona sama nie jest w stanie utrzymać się z głodowej emerytury. Bohaterce, granej przez Bernadette Lafont, daleko jednak do typowej, uroczej staruszki. Pełno w niej jadu i niechęci do imigrantów. W czasie policyjnego pościgu diler wyrzuca dużą paczkę haszyszu, która ląduje wprost w rękach Paulette. Staruszka bierze byka za rogi – postanawia skorzystać z możliwości nieoczekiwanego zarobku .Handel haszyszem pozwala sfrustrowanej Paulette na odrobinę luksusu oraz sprawia, że jej nastawienie do świata zmienia się wprost proporcjonalnie do stanu jej konta. Okazuje się bowiem, że babcia ma smykałkę do interesów i z osiedlowej dilerki szybko awansuje na najlepszego dostawcę w mieście. Bohaterka, do tej pory zdeklarowana rasistka, zaczyna dogadywać się z, jak sama mówi, „brudasami”, a do wąskiego grona jej przyjaciół dołącza czarnoskóry mąż jej córki oraz siedmioletni wnuczek, którego zawsze się wstydziła. Za sprawą nieśmiałego sąsiada od miesięcy starającego się o jej względy kobiecie udaje się także zakończyć dziesięcioletnią żałobę po śmierci męża.

Zadanie współfinansowane ze środków Powiatu Tarnogórskiego

Tarnogórski marsz na orientację to impreza, która  współfinansowana była przez Gminę Tarnowskie Góry w ramach zadania publicznego z zakresu turystyki i krajoznawstwa .

Zaopatrzeni w mapy i podzieleni na 5 grup  musieliśmy przemaszerować Park Repecki  zatrzymując się w wyznaczonych punktach. Tam na czas , czy inny miernik trzeba było wykonać różne  zadania. W większości były to zadania  sprawnościowe , które nazwaliśmy:

1. Pole minowe – członkowie grupy ustawili się w parach,  w których jedna osoba ma zakryte oczy a druga słownie naprowadza ją na miejsca, w których leżą piłeczki. Trasa jest usłana minami i trzeba uważnie słuchać komend, aby bezpiecznie z dwoma piłeczkami dotrzeć do mety.
2. Budowa drewnianej wieży – to praca zespołowa polegająca na ustawieniu wieży z drewnianych elementów za pomocą specjalnego uchwytu i sznurów.
3. Slalom – znowu konkurencja w parach, które na nartach ( 2 osoby na parze nart)  pokonują slalom i docierają do mety.
4. Hydraulika – połączenie rur w takiej pozycji, by utrata płynącej przez nie wody była jak najmniejsza.
5. Ułożenie krzyżówki z największa liczbą słów związanych z  Tarnowskimi Górami.

Za wykonanie wszystkich zadań  drużyna otrzymała klucz z tajnym kodem do skrzyni skarbów, a w niej nagroda dla wszystkich – słodka czekolada z suszonymi owocami w opakowaniu z zabytkami Tarnowskich Gór. Zwieńczenim marszu była biesiada w restauracji „Leśniczówka’ , gdzie zostaliśmy nakarmieni śląskim żurem  i pajdą chleba z „tustym” . Nie mogło też zabraknąć biesiadnych śpiewów intonowanych przez Henię i Andrzeja Żurek przy akompaniamencie gitary.

Dziękujemy Basi Holy oraz Bogusi Sukiennik za zorganizowanie tej imprezy.

Relacja: Grażyna Jurek

Zdjęcia: Marek Krzywiecki i uczestnicy marszu

Kolejna projekcja filmu w ramach projektu Senior w sztuce filmowej wspieranego przez Powiat Tarnogórski Tym razem był to film szwedzkiego reżysera  Hannesa Holma  pt.  Mężczyzna imieniem  Ove .

To bardzo emocjonalny film. To opowieść o człowieku, który zmaga się ze smutkiem i życiowymi tragediami. W dzieciństwie  wczesna śmierć matki. Ojciec ciężko pracujący, uczy go uczciwości i pomocy innym. Dba o wykształcenie syna. Ove przynosi  dyplom z doskonałymi  wynikami. Ojciec chcąc podzielić się swą radością z kolegami z pracy, ginie pod kołami pociągu. Ove zostaje sam. Traci rodzinny dom w pożarze wznieconym przez developerów dla ich interesów. Staje się bezdomnym. I nagła odmiana losu. Ove spotyka największą miłość życia, Sonię, osobę pełną optymizmu, okazującą mu głęboką  miłość, kochającą ludzi. Sonia umiera. Życie straciło dla niego sens. Przytłoczony kolejną  tragedią pogrąża się  w depresji i myślach samobójczych. Staje się uciążliwy, fanatycznie pedantyczny czym doprowadza do odsunięcia się od niego kiedyś życzliwych mu ludzi. Zmuszony do przejścia na emeryturę nie widzi sensu życia. Chce odejść z tego świata i połączyć się z ukochaną żoną. Jednak przy każdej podejmowanej  próbie samobójczej coś przeszkadza w  jej realizacji. To „wisielczy sznur” pęka, ktoś puka do drzwi. Nowi mieszkańcy osiedla zachowują się zbyt głośno. Ciągle coś od niego chcą i potrzebują. Ale optymizm i życzliwość nowej lokatorki emigrantki  i jej dzieci doprowadza do otwarcia się Ove na rzeczywistość. Następuje pełna przemiana świadomości i chęć do życia. Ove czynnie włącza się w walkę o godność społeczności i mieszkańców osiedla. Nawet wcześniej znienawidzony bezdomny kot staje się jego przyjacielem.

Film jest pełen kontrastów, skrajnych emocji i jednocześnie wielkiego optymizmu. Potrafi  doprowadzić zarówno do łez  jak i pozytywnego uśmiechu.

Wychodząc z sali kinowej  TCK  holu słychać było słowa pełne zachwytu nad filmem i stwierdzenie „Nie oceniaj człowieka dopóki nie poznasz jego wnętrza”

Relacja: Grażyna Jurek

Zadanie dofinansowane ze środków Powiatu Tarnogórskiego

Zdjęcia: Marek Krzywiecki

W dniach 19 i 20 września uczestniczyliśmy  w III Wojewódzkiej Konferencji Senioralnej i Targach Seniora SILVER SILESIA 2023. W konferencji , w tyskiej Mediatece uczestniczyło 5 naszych słuchaczy. Pozostali członkowie odwiedzili Miasteczko Zdrowia, stoiska wystawiennicze, na których oferowane były produkty i usługi skierowane do seniorów. W Miasteczku Zdrowia korzystaliśmy z bezpłatnych badań lekarskich i laboratoryjnych.

Imprezą towarzyszącą były występy grup wokalnych i tanecznych różnych środowisk senioralnych. Wśród występujących były także i nasze grupy artystyczne – w dniu 19 września zaprezentowały się zespół taneczny „Frajda” pod kierunkiem Eweliny Pankiewicz, duet Henia i Andrzej Żurkowie i grupa taneczna „Sie Chce” pod kierunkiem Marzeny Kobryń.

Występy naszych grup wzbudziły wielki entuzjazm wśród widzów, oklaskom nie było końca. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że instruktorzy świetnie przygotowali swoje grupy do występu.

W następnym dniu zaprezentował się nasz zespół wokalny „a-gie” pod kierunkiem Izabeli Lysik-Różańskiej w repertuarze rockowym i wywołał niedowierzanie oraz podziw wśród widzów – zespół musiał bisować, na bis wykonał „Mutter” zespołu Rammstein.

W radosnej atmosferze spędziliśmy dalszy ciąg dnia, kibicując występom kabaretu Rak.

Całe wydarzenie zapadło nam w pamięć i obiecaliśmy sobie, że na pewno wrócimy tu za rok.

Uczestnictwo w tej imprezie odbywało się w ramach zadania publicznego”Tarnogórski, srebny senior” współfinansowanego w ramach małych grantów ze środków budżetu Województwa Śląskiego.

Tekst: Barbara Holy

Zdjęcia: Bogusława Sukiennik, Marek Krzywiecki, Krzysztof Nikiel

 Realizację projektu rozpoczęliśmy w ostatni poniedziałek  czerwca w sali kinowej Tarnogórskiego Centrum Kultury projekcją filmu francuskiego reżysera Stephena Robelin „Zamieszkajmy razem”.

To film o potędze przyjaźni. To pełna swoistego humoru i refleksji opowieść o piątce przyjaciół: Annie, Jean, Claude, Albert i Jeanne znających się od ponad czterdziestu lat. Zdają sobie sprawę, że ich  dojrzały wiek oprócz doświadczenia i wiedzy oznacza także ograniczoną niezależność, utratę pamięci, liczne choroby, dom spokojnej starości, a co najgorsze separacji. Pewnego dnia jeden z pięciu przyjaciół postanawia przełamać samotność i proponuje pozostałym, by razem zamieszkali w dużym domu z ogrodem Annie i Jeana, wówczas będą  silniejsi, wzajemnie sobie pomagać w trudnych chwilach. Z czasem zamieszkuje z nimi student antropologii, który prowadzi badania na temat starości.

Albert zmaga się z chorobą Alzheimera. By zapamiętać najważniejsze wydarzenia  zapisuje je w podręcznym notatniku. Z tego powodu przypadkiem wychodzą na jaw tajemnice przyjaciół sprzed lat, co powoduje spięcie między nimi. Jego żona Jeanne odrzuca leczenie onkologiczne, by nie spędzić swych ostatnich dni na szpitalnym oddziale. W tajemnicy planuje nawet swój pogrzeb. Nie chce, by jej odejście było smutkiem dla pozostałych. Pomiędzy Jeanne a młodym studentem nawiązuje się nić przyjaźni. W rozmowach na spacerach z psem, stara się młodemu przyjacielowi przekazać wiedzę i doświadczenie życiowe.

Kobieciarz Claude – wdowiec- chce żyć jak dotychczas pełnią życia i  doznań, lecz gdy słabe serce odmawia mu posłuszeństwa, jego syn umieszcza go w domu starców. Jest mu źle, nie chce się z tym pogodzić. Przyjaciele wykradają go z domu opieki i przewożą do ich wspólnego domu. Tam odzyskuje radość życia.

W przepięknej scenie Jean przytulony do żony Annie opowiada o swoim śnie. Jest  dzieckiem, a czas  płynie w odwrotną stronę i kończy powrotem do łona matki. Tam czuje się bezpieczny i  szczęśliwy.

Ostatnia scena jest przejmująca. Albert nie pamięta, że jego ukochana żona nie żyje.  Szuka jej wołając jej imię. Przyjaciele słysząc rozpacz w jego głosie idą razem z nim i też wołają. Oni także cierpią i tęsknią za Jeanne. Są razem; przyjaźń jest dawaniem drugiej osobie siły, gdy tylko tego potrzebuje.

Film „Zamieszkajmy razem” jest pierwszym z serii filmów z realizowanego projektu o filmowym ujęciu historii ludzi starszych ciałem, ale nie duchem, umysłem i fantazją.

Już we wrześniu następne spojrzenie filmowe na późną dorosłość. Informacji szukajcie na naszej stronie internetowej.

Grażyna Jurek

Zdjęcia: Marek Krzywiecki